An t-Seann Taigh

by Liam Alastair Crouse

Tha taigh aig an teaghlach
A thogadh nuair a dh’fhosgladh am baile
An dèidh dhan tac a bhristeadh aig toiseach na linne.
Taigh beag snog a th’ ann,
An cois cruit de thalamh dubh;
Fo chaoraich an-diugh seach crodh-bainne mo sheanar-sa.
An t-uisge ga ghoil leis an t-seann rayburn
A dh’itheadh mòine na buana ’n-uiridh,
’S an teas ga bheannachadh air feasgar mosach geamhraidh
Le teine fosgailt’ san t-seòmar-suidhe.
 
Ach bha an taigh air tighinn gu ìre,
’S gu dearbha seachad air ìre chanadh cuid.
Bha an dampachd ann ’s cha robh ann de dh’insulation a chumadh am blàths a-staigh.
 
Chuir sinn air falbh a dh’iarraidh grant bhon riaghaltas,
Ach bha a bheachd fhèin aca air dè bha còir againn dèanamh;
Bha an taigh cho aosta, cho sean-fhasanta,
’s nach robh sgàinean air nochdadh sna bunaitean?
 
Co-dhiù thuirt iad, bha sgeama ann son taighean ùra snasail
A thogail sa bhaile-mhòr.
 
Thug iad fiathachadh dhuinn a dhol a choimhead orra –
Na flataichean de mheatailt ghleansach
’S gun am peant fiù ’s air tiormachadh;
Heat recovery na bhroinn – ’s cha bhiodh guth air an dampachd!
 
Cha bhiodh romhainn ach an t-imprig.
 
Ach, a m’ eudail, nach sinne bhiodh ag ionndrainn ùtraid a’ mhachaire,
’S fàileadh na mòine,
’S blàths craosach an teine
An dubhar na dùdlachd.