Sgoil nan Seanmhairean, Phangane

by Maggie Rabatski

’S milis leath’ an tràth
nuair a thilgeas i dhith
aodach luaithreach na banntraich;

sruth-aoibhneis a’ sileadh tro cuislean
nuair a shuaineas i uimpe
sàri àlainn na sgoile,

dath pinc dàna na h-ibhis
a’ dearbhadh nach boin i do dhuine
seach dhi fhèin.

Nach iad seanairean a’ bhaile a chlisgeas —
cà ’n deach a’ chailleach a chrùb seachad
gun fhiosta na h-èideadh thaibhseil?

cà ’n deach a’ mhàldachd
bha cho tarraingeach
an latha thugar thairis i gu pòsadh  
gun i na dusan bliadhna dh’aois?

Cha chrom i ceann riutha tuilleadh.
Tha i ’g ionnsachadh mar a leughas i
an Leabhar Naomh air a son fhèin.

Cha mheas i ach am fear uasal
a dh’aithnich gu robh gliocas domhain nan seanmhairean  
truaillte le nàire neo-litearrachd,

Is thug e dhaibh cothrom sgoile
nach d’ fhuair iad nan òige,
agus an trusgan pinc òirdheirc
gus an dathadh air ais thuca fhèin.

Mas ruig i gàrradh na sgoile
tha gnothaich aice sa bhanc’.
Bheir am bancair uaibhreach an t-òrdan
‘Cuir làrach d’ òrdaig an siud.   An siud!’
Ach ’s ann a sgrìobhas i h-ainm
gach litir cruinn coileanta,
is tuigidh e teas dearg na nàire
a’ losgadh tro chuislean fhèin.