Nighean na Ruith

by Meg Bateman

Chunnaic mi nad ruith thu, 
d’ aodann fliuch a’ deàlradh mar dhaoimean, 
d’ fhigheachan a’ sruthadh a-mach mar earball. 
Dh’innis thu gur toil leat falbh a dh’àiteachan brèagha 
gus ruith agus cànainean aosta ionnsachadh. 
‘Fiù ’s san uisge?’ dh’fhaighnich mi. 
‘Gu sònraichte san uisge’, fhreagair thu, 
is chaidh thu nad dhàn nam inntinn, 
nad eilid thais ghràsmhor fhurachail. 
Sa mhadainn an-diugh, air dhomh bhith crùbte  
aig a’ choimpiutair fad na seachdain, 
thog mi fhìn rathad a’ bhàigh orm, 
nam throtan gu cachaileith a’ bhaile,  
dh’fhairich mi crodh is mìlse roid is seamraig, 
chuala mi monmhar is plubadaich nan allt, 
’s ged a bha an nigheadaireachd a-muigh agam 
b’ fheàrr leam gun sileadh e 
ach am faighinn blas na h-uile.